Zondag 2 oktober 2022
Marathon nummer achtentwintig.
De wekker gaat om 06.00 uur. Ik maak mijn zoon Nick wakker om te ontbijten. Buiten komt de regen met bakken uit de lucht. Dat terwijl het weer gisteren zo perfect was en wij de gehele dag door Brussel hebben gewandeld. Ik heb de hoop dat de regen af zal gaan nemen, alhoewel de weersvoorspellingen online dat niet laten zien.
Om 06.45 uur stappen Nick en ik in de auto en rijden we richting Parking C, op een kleine anderhalve kilometer van de start. Ik ben blij dat ik mijn parkeerkaart de dag ervoor online geboekt heb, want ik kan zo door rijden. Nog steeds is de regen heftig. Ik geef Nick een poncho. Ik heb zo geen zin om te starten, terwijl ik weet als ik eenmaal loop ik volop geniet. Alleen die regen doet mijn gedachten even afdwalen.
We gaan er voor! Blij met onze poncho's lopen we richting de start. Koud is het eigenlijk niet. Bij het Atomium komen we Renate Dekker en haar man tegen. Wat leuk om Facebook vrienden in het echt te ontmoeten. We kletsen even en opeens worden we aangesproken door een man van de radio. Haha famous op de radiozender van Brussel.
Nog even naar de wc, naja dixie en dan naar het startvak. Nick loopt de 10 kilometer en ikzelf de marathon. Het startvak gaat heel gemoedelijk, je stapt in het vak met het tempo wat je voor ogen hebt te lopen. Ik stap in bij de wave van 3h30, puur om mijzelf te dwingen rustig te starten. Om 09.00 uur wordt er afgeteld van 10-9-8-7-6...2-1 looooooossss. Het regent nog steeds, maar het voelt goed. De eerste 5 kilometer gaan in een steady tempo door het bos van Laken.
Het parcours is erg glooiend en ik moet iedere keer heuvel op wat tempo laten zakken vanwege mijn hamstring. Rond kilometer 8 is een keerlus en soms is het gewoon leuk om mensen langs het parcours twee keer te zien, zelfs als je ze helemaal niet kent. Op ongeveer 9 kilometer verlies ik één van mijn gelletjes en gelukkig komt de hardloper achter mij, deze terug brengen. Ik loop gestaag door, langzaam neemt de regen ook iets af. Rond 10,5 km zie ik opeens Nick mij tegemoet lopen. Hij heeft er een mooie vaart in zitten. Ik roep zijn naam en we zwaaien naar elkaar.
Niet veel later moet ik de heuvel waar ook een waterpost staat even kort de tijd nemen. Ik hoor iemand mijn naam roepen. Zet hem op Lisanne! Het geeft me energie, ik loop door. Het voelt goed, totdat ik op kilometer 12 onder een viaduct door moet en na de afdaling ook weer moet klimmen. Ik wandel omhoog en hervat dat weer tempo. Opeens komt Oliver naast mij lopen. Ja Oliver van de marathon Stockholm. Altijd leuk om bekenden tegen te komen. We kletsen een paar kilometer, maar voor de keerlus op ruim 17 kilometer wens ik Oliver succes. Ik moet even wandelen, vanwege mijn hamstring.
Ik wissel wandelen en hardlopen af en dat voelt eigenlijk prima. De organisatie zei dat ze het parcours sneller hadden gemaakt, maar naar mijn mening is het volledige parcours zeer glooiend. Ook kom je door de vele keerlussen vaker over het zelfde gedeelte van het parcours. Vanaf kilometer eenentwintig loop je langs het water en wederom een keerlus. Dit keer een soort dubbele keerlus, want ter hoogte van kilometer drieëntwintig loop je over een bruggetje het water over en pak je de lis via de andere kant van het water weer terug. Het is een redelijk vlak stuk en dat voelt best ok.
Vanaf kilometer vijfentwintig splitsen de halve en hele marathon zich op de route. Ik loop richting de volgende keerlus en voel mijn ontzettend misselijk. Het gevoel dat ik moet overgeven, maar na enkele minuten verdwijnt dat gevoel. Net na de keerlus komt Ronald naast mij lopen, een hardloper die ik ontmoet heb tijdens Helsinki marathon.
Op naar de volgende keerlus en deze is op kilometer vierendertig. Het parcours vind ik buiten het startgebied en de eerste kilometers tot nu toe echt enorm saai. Wellicht ook omdat er vanwege de regen weinig mensen langs het parcours staan en dit in combinatie met de vele keerlussen nog zwaarder te verkroppen zijn. Ik twijfel er niet aan of ik de finish haal, maar op kilometer 33 even een domper als ik de drankpost zie op de zelfde weg.....alleen deze is pas te bereiken op kilometer 35. Dat is op afstand niet te zien en het voelde alsof je blij gemaakt word met een dooie mus.
k zie veel mensen wandelen. Het glooiende parcours zal ze verrast hebben.
Rond de achtendertig kilometer komen de halve marathon lopers weer op het parcours. Het is ontzettend druk, maar de brede weg kan al deze mensen aan en het is niet storend. Wel zit er een flink stuk vals plat in, waar mijn hamstring niet heel vrolijk van word. Ik ben vastberaden en in gedachten tel ik al af. Ondanks dat ik nog een stukje moet. Ik zie het Atomium weer en dat geeft mij een boost! Ik kan de laatste 1,7 kilometer wel dromen. Vanaf het Atomium zet ik het tempo erop, want dit stuk gaat down hill, maar dan die keerlus iets omhoog....ik blijf hardlopen. Ik voel die finish bijna. Nog een paar bochten en venijnige korte klim en dan komt het koning Boudewijn stadion in zicht. Ik schakel alles uit en gooi het tempo omhoog, dan sla ik het stadion in en de laatste 100 meter lijk ik te vliegen. Yeah!! Ik ben allereerst super blij om mijn zoon Nick te zien en daar loop ik naar toe om hem een knuffel te geven. Wat ben ik trots op hem!
Ik loop nog even kort het stadion terug in om een foto te maken van de medaille en het stadion. Ook het besef komt er dat mijn doel van 12 marathons in 2022 nu een feit is! Iets waar ik graag van wilde weten hoe het zou voelen. Of het mogelijk was. En nu dan? Nou nieuwe doelen stellen, want zonder doelen ben je doelloos.
Reactie plaatsen
Reacties