Berlijn, Londen, Tokio, Chicago en New York had ze al gelopen.
En ook in de Boston Marathon mocht Lisanne Langerijs (35), na een prachtige 3.08 in Tokio, starten.
‘De meesten krijgen de kans niet om die Six Star vol te maken. Die kwalificeren zich niet voor Boston, dus het was voor 2019 écht een doel om die reeks van World Marathon Majors vol te maken.’
Net als in aanloop naar de andere marathons ontbrak het haar wel aan tijd. ‘Ik heb eigenlijk nog nooit een ideale voorbereiding gedraaid.
Meestal doe ik twee keer een halve, of een keer 21 en een 30. Meer zit er gewoon niet in, ik heb die tijd niet.’
6 kinderen en tijd maken voor trainingen
Langerijs, woonachtig in het net over de grens bij Klazienaveen gelegen Schöninghsdorf, heeft zes kinderen. In de leeftijd van vijf tot twaalf jaar. ‘Echt een leeftijd waarop ze lekker stil zitten, maar niet heus.’ Ze werkt bovendien halve dagen in een sportschool, brengt de kinderen naar school en ’s avonds naar hun sportclub. Behalve op vrijdagavond. ‘Dan hebben we hier in huis allemaal even een rustmomentje’. Trainen doet ze tussen de bedrijven door. Een uur per dag. ‘Meer als afleiding van alle beslommeringen dan als training.’ In het weekeinde loopt ze doorgaans een wedstrijdje, geregeld staat ze op het podium. ‘Ik hoef niet per se te winnen of zo, maar ben wel een strebertje. Ik wil gewoon steeds mijn eigen tijden verbeteren.’
De sterkste vrouw
Eenmaal aan het sporten bleek ze over onvermoede krachten te beschikken. Ze ging, geholpen door de kilo’s extra die ze destijds meebracht, meedoen aan wedstrijden als ‘de sterkste vrouw’. Vrachtwagen trekken, deadliften, squatten, dat werk. Niet goed voor de rug en de knieën. En zeker ook geen ideale combinatie met hardlopen. ‘Mijn fysiotherapeut moet vaak vreselijk om mij lachen. Ik beloof dan rustig aan te doen, maar de eerste keer dat ik dat zei, deed ik datzelfde weekeinde een Sterke Vrouw-wedstrijd en een dag erna een hardloopwedstrijd.’
Marathons
In 2016 liep ze haar eerste marathon, in New York. ‘Ik dacht dat ik het één keer zou doen en daarna nooit meer.’ Maar ze bleek een natuurtalent. ‘Ik heb nooit spierpijn. Hooguit de eerste vijf minuten na de finish wat kramp. Maar daarna is alles over. Als we ’s avonds uit eten gaan, trek ik mijn hakken alweer aan. Je moet toch een beetje netjes in een restaurant verschijnen.’ Ze gaat maar door. ‘Een rustperiode hoef ik niet in te plannen, meestal begin ik dezelfde week alweer met een voorzichtige duurloop.’ Het resultaat is dat ze binnen drie jaar al de roemruchte Six Star kon halen. ‘In 2018 heb ik tussen februari en september Tokio, Londen en Berlijn gelopen.’ Boston moest dit jaar de kroon op het werk worden. Onderweg genoot ze dan ook volop. ‘Maar ik had gedacht aan de streep een enorm euforisch gevoel te hebben. En dat was er misschien ook wel vijf minuten, toen ik die speciale medaille kreeg. Maar snel daarna viel ik in een gat. En wat nu? Ja, dat klinkt raar hè. Ik had mijn doel bereikt, wilde meer. Dus toen een vriend zei dat hij in oktober nog wel een marathon wilde lopen, hebben we toch ook nog maar Zagreb gedaan.’
Reactie plaatsen
Reacties