Zondag 24 April 2022 Wenen Marathon
Marathon nummer 19 IMPOSSIBLE IS NOTHING!
De hele nacht verliep niet soepel. Ja ja normaal heb ik altijd al last van die "night before" positieve marathon spanning. Marathon lopers herkennen het vast wel. Elk uurtje even de oogjes open om maar niet te vergeten om op tijd wakker te worden. Alleen had ik deze keer ook echt zweet aanvallen. Om 06.00 uur, ruim voor de wekker mijn bed maar uit gegaan, was inmiddels toch al klaar wakker.
Rustig aan wakker worden en rustig ontbijten. Koffie keer twee. Meerdere toilet bezoeken. Ja of je het wilt of niet...of je spanning hebt of niet, het lichaam reageert soms compleet tegenover gesteld van wat het brein voelt. Ik voel me mentaal relaxed en heb eigenlijk geen spanning, omdat ik weet dat het gezien mijn fysieke toestand toch geen non stop hardlopen zal worden.
Om 18.15 uur loop ik naar de Metro U1, om gezamenlijk met mijn loopmaatjes en supporters naar het startgebied af te reizen. De metro zit ram en ram vol! We kunnen ons nog net tussen de menigte in de metro drukken, gelukkig zijn het maar twee stops. Vrij snel zijn we al in het stargebied. Ik wil eigenlijk nog wel even plassen maar dixies zijn er vrijwel niet. Ach ja, dan de wave1 maar in! Samen loopmaatjes met Klaas, Levi en Tommy tellen we af. Ook ontmoet ik hardloper Gijs in het startvak, hij herkende mij van Facebook!
De minuten vliegen voorbij en al snel klinkt het startschot! We gaan loooooosssss. In een vlaag van verstandsverbijstering en de adrenaline die erin kickt loop ik samen Klaas en Levi het eerst stuk mee. Fantastisch, meteen vals plat. Na twee kilometer krijg ik mijn verstand terug en beslis ik mijn tempo te laten zakken, want dit gaat anders niet goed komen. Ik zie het reuzenrad en geniet er van, het is zo leuk om te zien. We lopen om de rotonde heen.
Net iets voor de 5 km slaan we rechtsaf de 'Stadionallee' in. Meteen volle bak wind en ik hoor de zware ademhaling opkomen. Ik blijf gestaag door lopen, maar heb het zwaar. Mijn lichaam doet aan alle kanten pijn en ik worstel met mijzelf. Ik wist het van te voren en ik weet dat ik mentaal door moet pakken.
Ik loop door en sla rechts af de Schüttelstraße in. Opeens komt Tommy naast mij lopen. Hij heeft pauze moeten houden, want hij voelde zich niet lekker. Hij vraagt me hoe het gaat. Ik antwoord: slecht, maar ik ga finishen. We wensen elkaar succes en Tommy verhoogd zijn tempo.
Ik loop in een roes, met als doel de finish! Is het trouwens mogelijk het gevoel te hebben dat je er volledig doorheen zit en tegelijkertijd te genieten van alles om dankbaar voor te zijn?! Ik denk het wel.
Niet veel later loopt Gijs, ja Gijs van het startvak, opeens naast mij. Hij merkt dat ik het zwaar heb. Ook Gijs is niet helemaal fit. We lopen een paar kilometer samen. Net iets na de 9 kilometer lopen we de Aspernbrücke over en kort erna pak ik de waterpost mee om wat te drinken. Ik hou het tempo niet vast en ik moet mijn tempo verder laten zakken.
Het valt mij op dat ik de afgelopen kilometers over flink wat tram ruilen heb gelopen en dus een beetje met ontwijk gedrag loopt.
De kilometers tel ik af en ik heb moeite met het parcours. Geen punten om op te focussen, geen herkenningspunten. Opeens zie ik vanuit mijn ooghoek links een bord staan met IMPOSSIBLE IS NOTHING!! Ik geef mijn eigen draai er maar aan en hou voor ogen dat ik gewoon door moet rammen tot de finish!
Tot kilometerpunt 24 is het gewoon maar door lopen, waterposten mee pakken proberen mijn pijn te vergeten. Er staan ruim voldoende waterputten, maar wat een ellendige troep van bekertjes op het parcours!!
Na ruim 26,5 kilometer slaan loop ik om een gebouw en opeens is het alsof ik een klap in mijn gezicht krijgt. Wat een tegenwind!! Niet normaal. Van binnen lach ik even en denk...OK dit kan er ook nog wel bij.
Het parcours is glooiend en besef ik mij dat niet alleen mijn gevoel tijdens deze marathons ups en downs kent, maar eigenlijk het gehele parcours.
Vanaf kilometer 29,5 loop ik richting de eerste keerlus. Bah ik vind dat altijd zo frustrerend...tenminste...afhankelijk aan welke zijde van de keerlus je loopt.
Kilometer 31+ gaat over in de volgende keer lus. Ik kijk rechts en scan of ik bekenden zie lopen, maar nee en dat geeft mij het gevoel dat Klaas en Levi op hun sub3 schema lopen. Opeens zie ik bord 35 km aan de rechterzijde van de weg staan. Nee!! Waarom hebben ze dat bord geplaatst. Dit is mentaal echt een mindfuck!! Ik beloof mijzelf tot dat bord door te lopen. De straat 'Hauptallee' loop ik door en pak een soort regenstraatje mee om vervolgens met een half rondje om het gebouw Lusthaus te lopen richting de 35 kilometer.
Ik passeer de 35 kilometer en kan niet meer! Nog niet eerder heb ik tijdens een marathon gebeld, maar ik pak mijn telefoon en bel naar huis. Ik moet Hans zijn stem even horen. De verbinding is slecht en ik hoor hem alleen zeggen:"lieffie wandel hem toch uit". Precies wat ik nodig had, want uitwandelen was ik niet van plan. Ik hang op en kijk naast me en zie de dame naast me ook strijden. We raken aan de praat en ik beloof haar tot de finish bij haar te blijven. De laaste 7 kilometer lopen Sara en ik samen op. We kletsen over van alles en nog wat. We slepen elkaar er wel door! GIRLPOWER!! Sara zegt me een paar keer door te lopen, maar met een fijn tempo lopen we door. Nog een aantal kilometers haakt een vriend van Sara aan om aan te moedigen.
Laatste kilometer richting Rathausplatz. We maken er een feestje van. Spelen met het publiek . Het is een feestje!
Nog 200 meter over de paarse loper! We versnellen nog en gaan hand in hand de finish over! Sara loopt een PR! Geweldig!In het finish gebied ontmoet ik diverse lopers en zo ook Miri Bukowiecki.
Als eerste bel ik Hans om te zeggen dat ik de finish heb gehaald. Ik bericht loopmaatjes Klaas en Levi! Wat ben ik blij ze te zien en wat doet een marathon toch altijd met mij! Trots op mijn loopmaatjes en dankbaar voor de support van het thuisfront en Monique en Amanda.
Marathon Wenen, eerste keer en nooit weer deze marathon!
Reactie plaatsen
Reacties