De wekker gaat al erg vroeg namelijk om 03.45 uur. Ik ben meteen wakker, ondanks dat ik mij nog wel moe voel. Ik neem mijn medicatie en loop naar de receptie voor mijn lunch box. Een goed gevulde box, maar hetgeen wat erin zit zijn met name croissants, bladerdeeg snacks en fruit. Ik eet de twee normale broodjes met honing en eet nog wat extra producten die ik zelf heb mee gebracht. Ik drink voldoende en maak nog een klein flesje met isotone drank voor vlak voor de start.
Om 04.45 uur vertrek ik naar de Jeep. Ondanks dat het nog vroeg is, is het al 24 graden. Bij de jeep krijg ik nog een aantal instructies mee om een aantal laatste paaltjes te plaatsen op de route en dan vertrekken we niet veel later. Via de achterzijde rijden we Petra Desert in. Het is nog donker en ik probeer de punten te herkennen en dat lukt gelukkig. We rijden door naar de start area voor de Treasury van Petra. Het is geweldig mooi. Wel overheerst soms de geur van urine van kamelen, ezels en honden. Het maakt niet uit. Het geeft extra gevoel mee aan de omgeving waar we ons in bevinden. Langzaam lopen er steeds meer hardlopers het gebied in en is de spanning zichtbaar af te lezen bij de deelnemers.
Mijn maag is afgelopen dagen flink van slag. Ook nu voel ik dat ik naar de wc moet. Ik ga snel naar de wc's voor de Treasury, maar helaas zijn deze nog gesloten. Ik beslis om 400 meter terug te lopen en daar naar de wc te gaan. Gelukkig zijn deze wc's wel geopend. Een hele opluchting kan ik vertellen haha.
Nu ben ik dan ook echt helemaal relaxed.
Ik loop al tijden met een hamstringblessure, maar heb groen licht van de fysio om te lopen. Wel kies ik voor de halve marathon en niet voor de hele. Ik heb gewoonweg de kilometers niet in de benen.
Om 06.30 uur is de start, precies voor de Treasury. Er wordt afgeteld en dan mogen we loooooossss.
Ik ga meteen met de meute mee, maar loop bewust in een rustiger tempo. Ik weet dat het anders een flinke domper zal gaan worden. De eerste kilometer gaat door los zand en dan kom ik op een soort grind pad terecht, hierin voel ik al meteen wat lichte stijgingen en dalingen in het parcours. De heuvels op wandel ik. Ik ben niet van plan om iets te forceren.
De kilometers zijn zwaar, maar als je getraind bent opzich gewoon goed te doen in een rustiger tempo. Het parcours wisselt van zand, naar grindpaadjes naar asfalt en dan ben ik al bij de eerste waterpost aangekomen. Ik neem wat water mee
Een ruime kilometer heb ik een witte hond die met mij mee loopt. Van asfalt ga ik terug de woestijn in. Precies op de kruising van de halve en hele marathon scheiden onze wegen zich letterlijk. Het hondje neemt het linker pad en ik sla het rechter pad in.
Het is afzien vanwege het losse zand, de zon die op mijn lichaam brand en toch ook intens genieten vanwege de mooie omgeving. De minuten tikken voorbij en ik blijf genieten. Voordat ik het weet passeer ik little Petra. Dit is het moment dat ik weer op asfalt loop en weer gestaag door kan lopen. Net voordat een flinke klim zich in zet staat er nog een waterpost. Ik weet dat de klim intens zal zijn en mijn hamstring zal gaan zeuren. Ik neem een flesje water mee en begin aan het zwaarste gedeelte van de halve marathon. Het eerste stuk pak ik hardlopend en wandelend, maar na de waterpost precies op de helft van de klim moet ik echt wandelen. Ik geniet zo van het uitzicht. Ze zeggen wel eens "never look back", maar in dit geval als ik terug kijk zie ik een magisch uitzicht. De laatste twee honderd meter, na het passeren van het bubbel hotel herinner in mij het moment van vorig jaar waar ik zo emotioneel werd en ik overspoeld en geraakt werd door herinneringen en emoties. Deze keer kijk ik met een lach en loop verder. Ik denk dat ik dit zonder emotie kan doorlopen, maar toch....in enkele seconden passeren, als een filmrol, mij zoveel herinneringen die zich hebben voorgedaan het afgelopen jaar. Zowel negatieve als positieve en ik voel echt een brok in mijn keel. Het afgelopen jaar heb ik veel mee gemaakt. Ik beslis vooruit te kijken, want dat is immers de weg die ik op wil gaan. Ik pak wat isotone drank en water mee en begin nu aan het leukste deel van het parcours.
Het zijn grind paadjes die glooiend lopen. De afdaling kan ik lekker hard naar beneden rammen en dat vind ik altijd prachtig. Mijn enkels zijn getaped, maar enige voorzichtigheid is geboden met afdalen vanwege alle keien. Ik let op mijn voetenwerk in de afdaling en wandel soms tijdens de klimmetjes, waarbij mijn ogen soms afdwalen naar rechts, vanwege het gigantische uitzicht.
De kilometers tikken weg en de laatste vier kilometers gaan over asfalt naar beneden door een dorpje. Jeetje wat kan hardlopen toch gelukkig maken. Dat voel ik mij ook, ik geniet zo erg dat ik het geen eens in woorden kan beschrijven. Ondanks dat ik vorig jaar hier de marathon heb gelopen, geniet ik nu nog intenser. Ik maak het veel bewuster mee.
Ik zie het laatste kilometer bordje staan en gooi er nog wat extra tempo op. Ik zie de finish al. Nog slechts een paar honderd meter. Laatste bochtje naar recht en dan
mag ik richting de finish. Ik zie mijn dochtertje al staan en kan mijn emoties amper bedwingen. De halve marathon was geweldig, maar niets kan op tegen het gevoel dat zij bij de finish staat om mij een medaille te geven. Zo overweldigend. Wat hou ik toch van haar!
Albatros Adventure Marathons wederom bedankt voor alles! Tot snel!
Reactie plaatsen
Reacties