Paris October 2021

Gepubliceerd op 18 oktober 2021 om 22:18

Zondag 17 oktober 2021

PR ALERT

Yes het is raceday!!

De avond voorafgaande aan de marathon was mijn doel nog om voor een 3h30 te gaan tijdens het lopen van de Parijs marathon, maar tijdens het diner met Atakan komt de vraag of we niet iets sneller kunnen starten. Misschien met het doel een 3h03 te lopen. Jeetje hier heb ik mij mentaal en fysiek niet echt op ingesteld, ook wetende dat ik over 2 weken wederom een marathon loop. We komen tot een compromis en willen en tempo lopen tussen de 3h03 en de 3h30. Gelukkig heb ik nog een nachtje om hier over te slapen en mij er op in te stellen.

De ochtend van de marathon. Wekkertje gaat om 06.30 uur. Qua voeding heb ik in de drukte van de afgelopen weken mij niet goed voorbereid. Ik moet het doen met een krentenbol en 1½ portie noodles. Ik krijg het amper weg gewerkt, maar ik weet dat het zonder geen soepele marathon zal worden. Eten erin, kleding aan. Ik ben ontzettend blij met mijn nieuwe outfit van WOW sportswear. Prachtig ontwerp en het zit als gegoten. Rond 08.15 uur vertrekken we richting het startvak. We hebben het geluk dat de start net om de hoek van ons hotel is. Buiten is het koud en gelukkig heb ik een poncho aan om warm te blijven.

De sfeer is meteen al geweldig. Muziek is goed. Ata en ik mogen starten in het startvak voor de lopers tussen de 3h00 en 3h15. In het startvak word ik nog gevraagd door de organisatie of ze mij mogen filmen en wat vragen mogen stellen.

 


Het is nog steeds koud en echt inlopen hebben Ata en ik geen behoefte aan. Het word drukker en drukker in het startvak en de zin om te lopen is al snel aanwezig. De start is een paar honderd meter voor "Arc de Triomphe". Ik zeg Ata dat ik niet meer met hem praat tijdens het lopen, omdat het tempo hoger ligt dan ik de weken ervoor voor ogen had. Echt verdiept in het parcours heb ik mij niet. Ik heb voorafgaand alleen de hoogte meters bekeken en weet dat er rond de 7 km en vanaf 30 km een klim in het parcours zit en dat er eigenlijk geen vlakke kilometers zijn.

Om 09.11 uur klinkt het startschot en we mogen gaan. Ooooooh yeah!! Het tempo is de eerste kilometers is al te hoog. Ata stelt mij gerust en zegt dat het goed komt. Ata zegt:" laten we tot 21,1 km kijken hoe het gaat". Ik moet zeggen dat het ook goed voelt, maar wetende dat er nog heel wat kilometers gaan komen ben ik ook realistisch. Het is een alles of niets situatie.

Ata en ik lopen de eerste 5 kilometers met een stevig tempo, maar het voelt goed. Ik vraag mij wel af wanneer er een waterpost komt, want het zonnetje is er inmiddels bij gekomen en ik voel de warmte. We lopen door en krijgen onze eerste waterpest op kilometer punt 7, net iets voorbij Place de la Bastille. Dan voel ik de eerste klim ook. Ik weet dat ik geen held in hoogte meters ben en ik loop ze niet sneller dan dat het goed voelt. Gelukkig komt er na een klim ook weer een daling en deze pak ik weer easy terug. Ik merk dat Ata de hoogtemeters veel makkelijker pak, maar we lopen allebei steady door.

Tussen de 9 en 10 kilometer hoor ik opeens het nummer van Elton John "cold cold heart" en begin vrolijk mee te zingen. Haha geen idee waarom, maar het voelde goed. Rond de 11 kilometer lopen we het bos in en Ata attendeert mij hierop. De lus in het parcours. De kilometers zijn glooiend en dat loopt eigenlijk best fijn. Ata en ik lopen beide nog steady door. In mijn gedachten is kilometer 18 een cruciale kilometer en in gedachten loop ik met een pijnlijke herinnering naar dit punt. In gedachten zeg ik tegen mijzelf dat als ik dit punt haal met deze pace, dat de marathon goed gaat komen. Voor dat ik het weet lopen we het park weer uit en zitten we qua kilometers al boven de 20. Het voelt goed. We passeren de 21,1 km en als ik op mijn horloge kijk zie ik 1h28. Dit is snel voor mij, maar ik voel me er nog steeds zeker bij. Voor Ata ben ik nog steeds niet de meest gezellige persoon, want ik praat amper en loop in mijn cadans.

Ata en ik lopen naar kilometer 24 dit is met een paar bochtjes en daarna gaan we de tunnel in. Het is er donker en ik vraag af en toe wat, maar krijg geen respons. Voor mijn gevoel loopt Ata nog steeds schuin achter mij....niet wetende dat dit een andere loper is. Vanaf km 27 merk ik dat Ata niet meer bij mij loopt, maar ik beslis om het zelfde tempo door te lopen. Ik merk dat ik tunnelvisie krijg, met maar 1 doel...de finish halen. Het voel goed en net iets voor de 30 km zie ik li km van mij de Eiffeltoren. Ik ben verbaasd hoe prachtig de Eiffeltoren eigenlijk is.

Vanaf kilometer 30 ben ik in volle focus, ik krijg weinig mee tot kilometer 40 van de omgeving en de lopers om mij heen. Ik focus alleen dat het verval in km 30 tot en met 36 niet te veel word, want dit is een stuk met hoogtemeters. Het is verbazingwekkend hoe ik gefocust kan zijn op mijn tempo en de aftellen kilometers die ik nog moet afleggen, terwijl er gelijktijdig vele gedachten door mij heen gaan. Deze gaan van het dankbaar zijn van mijn gezin, vrienden en mijn maatjes, de woorden van mensen die bij motiveren maar ook tot de pijnlijke momenten van het leven en het verleden die mij gemaakt hebben tot de persoon die ik nu ben.

En dan opeens kilometer 40!! Wat zijn de lopers toch lief voor mij, want diverse heren proberen mijn tempo omhoog te krijgen. Ze roepen, kom op haak maar aan en voor een paar honderd meter lukt dat redelijk. Ik reken al kilometers hoeveel tijd ik over heb om een sub 3 te lopen, wetende dat ik 200 meter achter loop als ik op mijn horloge kijk en de afstandsborden die langs het parcours staan.

Nog 1 mijl te gaan! Ik weet het al...ik ga het halen. Het is aftellen. Nog 1 km, nog 500 meter....ik voel mij niet moe, maar heel erg versnellen zit er ook niet in. Het tempo iets omhoog schroeven lukt nog, maar mijn benen doen niet wat mijn hoofd zegt. Het laatste bochtje om en dan zie ik de finish boog al!! Oooooooooh ja ik lijk nog even te vliegen en dan finish ik!! 02:59:03

Ik ben zo blij. Zo zo mega blij en dankbaar! Na het in ontvangst nemen van mijn T-shirt en medaille ga ik zitten. Mijn benen lopen vol. Ik voel me alles behalve moe. En dan...dan opeens is het besef er en barst ik in tranen uit! Oh wat ben ik toch een emotioneel persoon af en toe. Ik kan het niet tegen houden! Ik voel mij zo dankbaar en ben zo blij! Het besef blijft er iedere marathon weer dat Hans mij dit zo gunt en het is niet de 1½ dag in Parijs, maar ook de trainingen die ik wekelijks maak met mijn loopmaatjes Klaas en Levi. Ook super dankbaar ben ik Ata, want lopen met Ata voelt altijd ontspannen. Mijn tweede marathon PR die ik samen met Ata volbracht heb. Dankbaar voor de familie en vrienden die mij altijd steunen.

PARIJS MARATHON je was geweldig. Mooie route en wat was het druk! Bedankt voor de mooie herinneringen die ik heb mogen maken!

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.