Zondag 8 november 2020
Na slechts een kleine 4 uur slaap. Gaat de wekker om 05.45 uur
voor Miranda en mij. Uit bed douchen en alvast de hardloop kleding aan getrokken. Meteen voel ik me wakker na het douchen.
De voorbereiding van deze marathon laat de wensen over. Geen lange duurlopen, geen training richting een marathon. De dagen ervoor weinig slaap en genoten van een aantal wijntjes. In mijn
gedachten heb ik een echt doel los gelaten, maar zoals ik dan ook wel weer ben hou ik mij wel vast aan een richttijd.
Ik ga voor 3h15, ja ik weet dat ik relaxed kan lopen op een tempo tussen de 4m30 en 4m37 de kilometer.
Anyway om 06.15 uur staat de roomservice voor de deur met ons ontbijt. Het is zoveel dat ikhet geen eens helemaal op krijg. Rond 7 uur pakken we de taxi naar de metro, achteraf gezien
een klein stukje...maar goed. De metro van Osmanbay naar Yenikapi slechts 5 haltes verder.
Vanuit daar kunnen we onze weg lopend vervolgen naar het startgebied Iedereen krijgt een temperatuur scan op de pols bij aankomst. Alles verloopt soepel,
mensen houden rekening met de mondkapjes en de "social distance". We hebben zelfs echte toiletgebouwen in plaats van dixies. Het hele startgebied is gewoon leeg. Onvoorstelbaar, een marathon waar normaal 40.000 mensen aan mee doen en waar nu slechts 4000 mensen starten.
Echte waves hebben ze niet en alle mensen moeten via één doorgang naar de start! Ik heb startnummer B1313 en mag dus pas starten na de eerste groep. Iedereen gaat gestructureerd binnen het startvak richting de startboog. Alle lopers mogen op een stip staan en per 5
seconden mogen er 3 mensen starten.
Langzaam maar zeker komen we steeds dichter bij die startboog! Ik kijk er naar uit om te lopen en zie wel waar het schip strand. Wat mij wel opvalt is die enorme hoeveelheid wind die er staat. Enorme Turkse vlaggen doen mij inzien dat we starten tegen de wind in en we dus de eerste 9 km tegen de wind in lopen.
Het maakt ook niet uit, we mogen van start. Miranda en ik wensen elkaar kort voor de start succes en zodra we los mogen voel ik de happiness van het mogen lopen. Ik geniet! Wat hou ik toch van hardlopen! Ik loop lekker door, ondanks de flinke tegenwind en het brandende zonnetje. Tot km 9 gaat dat best goed, MAAR dan mag ik er aan gaan geloven die enorme eerste klim om de brug op te gaan. Mijn benen branden en het einde is niet in zicht, deze seconden lijken pijnlijk lang te duren. In mijn hoofd zit een stemmetje, gewoon rammen Lis dan ben je er eerder vanaf! Natuurlijk ging mijn tempo tijdens deze run naar een dieptepunt, maar ach ik loop tenminste!
Het mooie van een klim is dat er ook een daling komen, yeah!!! Dus lekker tempo afdalen om vervolgens na de bocht mijn volgende uitdaging tegemoet te zien. OMG ik moet nu die giga brug over en ja hoor alsof de eerste keer niet genoeg was mag ik weer klimmen. Nu
mag ik alleen genieten van een prachtig uitzicht!. Het is niet te omschrijven, wat een plaatje.
Dit maakt mijn klim ondanks de zwaarte een stuk aangenamer. Vervolgens mag ik wederom een afdaling doen, tempo weer hervatten en gaan! Ik blijf lekker lopen. En oh nee ik heb absoluut geen steady pace en het houdt me ook niet bezig! Het is hier niet mogelijk. Ik word voorbij gelopen door het groepje met de pacer van 3h15 . Mijn gedachten zeggen aanhaken, zo gezegd zo gedaan.
Ik ga plakken bij het groepje heren van 3h15! Nog een laatste klim en deze wil ik mee gaan in een groepje, om niet te hard te hoeven werken. Ik loop km-'ers kletsend mee met de pacer , maar beslis dan tijdens de afdaling weer om op eigen tempo verder te gaan.
Ik voel dat mijn benen het duurvermogen niet hebben en mijn tempo zakt ietsje, maar ik laat niet toe dat dit te ver terug zakt. Ik voel absoluut geen vermoeidheid, maar puur en alleen de zwaarte van mijn benen van de tekortkomingen van mijn duurlopen. Het laatste gedeelte circa 10 km is, vind ik, het saaie gedeelte van de marathon.
We lopen richting een keerlus, ondertussen steekt een roedel zwerfhonden ongestoord het parcours over, en daarna moeten we nog 6 km langs het water. In mijn gedachten heb ik het blije gevoel dat ik deze kilometers nog wel wat tempo terug kan pakken omdat we nu wind mee moeten hebben, maar helaas...de wind is gedraaid en ik mag vol tegenwind de laatste 6 km door rammen!
Ik begin af te tellen. Kilometer voor kilometer, maar zoals wellicht andere lopers ook wel herkennen , het denk vermogen is niet helemaal optimaal. Die gedachten springen van hot naar her en ik denk aan van alles. Spreek mijzelf moed in. Hou mezelf voor ogen dat het typisch weer iets voor mij is om ongetraind aan een marathon deel te nemen. Je raadt het wel ik ver reken mijzelf met een km en moet dus mentaal even een km-er erbij op tellen. De laatste km!! Yes ik zie de vlaggen, de ballonnen en mag de laatste keerlus, uiteraard heuvel op, mee pakken op naar de finish! Yes die marathon zit er weer op! DONE, DID IT AND FINISHT! En ondanks alle struggles, finish ik in 3:13:48! Ik ben best tevreden!
Meteen kunnen we onze tas ophalen waar wat versnapering in zitten en natuurlijk onze medaille!
Daar spreek ik diverse mensen die ik tijdens het lopen heb gezien of zij mij. Door mijn "niet
steady" pace zag ik sommige hardlopers wel 4 keer gedurende het parcours :-)
Reactie plaatsen
Reacties