Zondag 5 september 2021
Yes het is raceday!! Mijn voorbereidingen zijn nog niet eerder zo waardeloos geweest, maar daar en tegen zo enorm genoten van de weg voorafgaande aan de marathon.
4 september 2021 de dag dat de magische 42,195 kilometers moeten worden gelopen. Deze kilometers worden gelopen voor een heel belangrijk doel en niets minder dan voor Stichting KiKa.
Om 03.45 uur gaat de wekker om vervolgens snel douchen, voet tapen, aan kleden. Mijn loop outfit heb ik de avond van te voren al klaar gelegd, inclusief de Nathan rugzak met de Jordaanse vlag die ik eraan bevestigd heb. Om 04.00 uur schuif ik aan bij het buffet. Ik eet rustig mijn maaltijd en voel me helemaal relaxed om naar de start locatie te gaan.
Zenuwen heb ik niet, maar na 3 dagen geen fatsoenlijk toilet bezoek heb ik alleen zorgen dat mijn darmen van slag raken. Ik heb een soort van topzwaar gevoel rond mijn middel.
Rond 05.00 uur vertrekken we vanaf het hotel lopend richting de startlocatie. Het is nog donker, maar dat geeft juist dat kleine beetje extra gezonde opbouwende spanning. We lopen door de Siq en starten vanaf de Treasury. Een unieke kans, want dit is de jaren ervoor nog niet ieder zo geweest en zal de aankomende editie ook niet gebeuren.
Eenmaal aangekomen in het startgebied is er nog even gelegenheid om te plassen en de eerste indrukken op te doen rond het startgebied. Ik ontmoet diverse lopers die ik al heb mogen leren kennen via de social media runners community. Ook word ik nog kort geïnterviewd door de locale televisie omroep. Ik vertel dat we lopen voor de herinnering, geen tijdsdruk en met hoofddoel om te lopen voor stichting Kinderen Kankervrij.
Om 06.30 uur is het zover, we mogen onze positie in het startvak "veroveren". Ik wurm me meteen naar voren om voor in het startvak plaats te nemen, naast Ramon. Ik kijk om me heen en probeer zoveel mogelijk indrukken in mij op te nemen, maar voel ook dat ik al in de gezonde spannings "trans" raak van het lopen.
Er wordt afgeteld...5.4.3.2.1....GO GO GO. Ondanks mijn doel om easy te lopen start ik toch vrij snel. We draaien meteen links het zand op en wat een gevoel. Wauw wauw wauw, nog even onbewust neem ik alle indrukken verder in mij op en hap ik het opstuivende zand van de lopers voor mij op. De eerste kilometers loop ik onbewust in 3:50 min/km, veel te snel maar het voelde zo lekker. Meteen besef ik mij dat het tempo naar beneden mag en moet om de run easy te kunnen finishen.
Het parcours kent vele hoogte meters en deze wandel ik rustig. Als er stukken daling of vlakke stukken in zitten, dan ga ik deze weer heerlijk hardlopend afleggen. Aan de hoogtemeters probeer ik zo min mogelijk energie kwijt te raken. Dit ook om mijn energie te sparen....wetende dat ik over 7 dagen de Jungfrau marathon nog wil voltooien.
Anyway ik geniet, ik loop sommige stukken op met KiKa Runner Björn. Waar hij heuvel op rent, loop ik deze rustig. Ik kan deze ervaring amper in woorden omschrijven, maar de eerste hoogtemeters in het parcours, en ja deze waren en al vrij snel in het parcours, doen me beseffen dat het een zware kost gaat worden deze marathon. Het parcours gaat over van zand naar gravel en asfalt en deze blijven elkaar gedurende het hele parcours afwisselen. Vooral de stukken op de smalle paden met de vele losliggende stenen vind ik mooi om over te lopen! Wat een landschap! Voornamelijk de eerste kilometers maak ik onbewust een race tactiek in mijn hoofd. Op kilometer 8 knal ik keihard door mijn linker enkel heen, precies de enkel die ik niet heb getaped. Ik schreeuw het uit van de pijn met de nodige vloekende woorden die er in mijn emotie uit komen. Ik heb pijn en strompel langzaam door. Mede runner Björn vraagt bezorgd of alles ok gaat. Ik voel dat ik verder kan en dit verantwoord mogelijk is.
Ik blijf lekker op gevoel lopen en het glooiende parcours blijf ik voortzetten. Op kilometer 13 staan de supporters van KiKa, het punt waar de halve en hele marathon afstand zich scheiden. Ik ben blij ze te zien en sla linksaf het lange gedeelte in om richting de keerlus te lopen. Wat is het toch een onbeschrijfelijk gevoel. Ik heb zichtbaar geen lopers meer voor mij lopen, want de 5 snelle mannen ben ik al uit het zicht verloren. Ik ben één met de omgeving en besef me des te meer dat ik bevoorrecht ben om hier te mogen lopen. Ik loop steady tot aan de keerlus, onderweg kom ik de eerste 5 mannelijke lopers weer tegen, waar wij een bandje krijgen als bewijs van het passeren van het keer punt.
Ja ja vanaf dit punt voel ik dat ik op de terugweg ben. Ik voel het geleidelijk ook steeds warmer worden en deze warmte is in de zon gevoelsmatig zeker warmer dan 40 graden, maar met iedere 3 km een water/drank post hoef ik mij geen zorgen te maken over vocht te kort. Het leuke van het passeren van het keerpunt is, dat ik alle lopers nu weer tegen kom op het parcours met de nodige high files en succes wensen over en weer. Terug naar kilometer punt 30½ waar de supporters van KiKa weer staan. Ik loop de heuvel op en dat was zo gaaf....want het moment dat ik de heuvel over kan kijken zie ik de supporters staan en ik loop er met een mooi tempo naar toe. Drink daar rustig iets en vervolg het laatste gedeelte van het parcours. Ik heb moeite om weer te starten, door de kleine stop lijk ik even stil te staan. Gelukkig kan ik herpakken, maar ik kom ook direct op het zwaarste gedeelte van het parcours. Deze 2 kilometers zijn onmogelijk om hard te lopen. Ik wandel in een stevig tempo door, soms achterstevoren. Onderweg kom ik nog een deaf Runner tegen, die mij in gebaren aan geeft dat het niet lang meer duurt voordat we boven zijn.
Bijna bovenaan pak ik mijn telefoon om een stukje te filmen, met het draaien om het uitzicht te filmen wordt ik volledig geraakt door mijn diepste emoties. Niet de man met de hamer, maar een gevoel dat mentaal nog veel dieper gaat dan dit. Ik barst uit in tranen, het uitzicht, de pijn om naar boven te lopen, maar met de diepste emotie familie en het doel KiKa biggelen de tranen over mijn wangen. Ik herpak me en ga de laatste stukken van het parcours aan. Een glooiend gedeelte , waarbij ik veel runners passeer die de halve marathon lopen. Ondertussen zie ik bij het naar beneden kijken een grote hoeveelheid lopers die nog beneden lopen en het zware gedeelte nog moeten trotseren. In een soort trans loop, loop, loop en loop ik tot ik de finish vanuit mijn ooghoek zie. En oh nee ik ben er nog niet, want de laatste kilometers mag ik nog afdalen naar beneden knallen. Zonder enige remming neem ik de afdaling en de bochten. Om de laatste 150 meter af te slaan richting de finish!!! I DID IT! Ik ben een finishen van de Petra Desert marathon. Met een tijd van 3:58:10 finish ik als eerste dame overall en krijg ik een prachtig onthaal door iedereen die er staat.
Ik wacht totdat de laatste marathon lopers gefinisht zijn!
Iedereen Bedankt voor deze geweldige momenten, ervaring en herinneringen. Jullie zitten in mijn hart. Vele nieuwe mensen mogen ontmoeten, nieuwe verhalen!
Reactie plaatsen
Reacties