Rome March 2022

Om een goed verslag te schrijven moet ik even terug kijken op welk punt ik wat heb gezien, want bij mijn marathon van Parijs kon ik al veel "sightseeing" doen tijdens de marathon, maar Rome is toch wel next level! Zo veel te zien! De ene indruk is nog niet binnen, of de volgende volgt en zo gaat het 42,195 km door! Wat een sfeer! Natuurlijk was het mooie weer ook een dik plus punt. Wat is deze marathon gigantisch goed georganiseerd. Na 18 marathons durf ik te zeggen dat deze in mijn top 5 staat. Aan alles is gedacht bij deze marathon. Alles is organisatorisch zo goed geregeld. Van start tot finish. De controle bij het startgebied, de tassen afgifte, dixies, startwaves, op het parcours meer dan voldoende drink posten, over het gehele parcours mega veel dranghekken, maar ook niet te vergeten de vele vrijwilligers, mensen die het verkeer regelen, fotograven en een geweldig finish gebied, na de finish warmte folie, de medaille en meteen een uitgebreid lunchpakket! Aan alles is gedacht! Nog niet eerder heb ik een marathon zo goed georganiseerd gezien! O ja in mijn enthousiasme vergeet ik bijna mijn marathon ervaring te vervolgen...

In ieder geval heb ik dus helemaal niet opgelet in welke wave ik sta. Ik kijk op mijn bibnummer en zie alleen 'top' staan. Hmmmmzzz, ik kijk om mij heen en zie links van mij startvak A/top. Ik loop naar het hek en mag verder van de beveiliging. Binnen dit vak zijn dus ook nog toegangshekken. Ik wil achter aan sluiten, maar ik word naar voren verwezen. Oh nee toch, ik sta bij de elite en ik voel me zeer ongemakkelijk wetende dat ik langzamer ga lopen en hoogstwaarschijnlijk grote delen wandelen . Ik laat het maar voor wat het is. In het startvak staat een vrouw, Viktoriia, uit Oekraïne en ze draagt de vlag met haar mee. Ze staat net als ik ook in de voorste waves. Ze staat helemaal alleen en barst in tranen uit, ook ik kan mijn tranen niet bedwingen. Ik loop naar haar toe en omhels haar. Ze verteld me hoe moeilijk de hele situatie is en deze marathon lopen zo dubbel voor haar voelt.

Het aftellen is gestart! Dan klinkt het startschot, we mogen gaan! Ik leg de lat niet te hoog en start relatief langzaam, linke en rechts rennen de snelle lopers langs mij heen. Ik vind het prima. Ik heb een strategie bedacht in mijn hoofd om deze marathon te voltooien. Ik kijk iedere 5 kilometer aan hoe het voelt en zolang ik geen helse pijn heb of een enorm hoge hartslag blijf ik hardlopen. Deze strategie werkt voor mij prima. De eerste kilometers vliegen voorbij. Het wegdek is soms een uitdaging met het hardlopen over de kasseien, maar het maakt het ook wel een soort van speciaal.

De eerste kilometers verlopen eigenlijk beter dan verwacht, nog steeds zeurende spieren, in mijn comfortabele tempo van rond de 4:35 min/km. Normaal hou ik niet van hardlopen over kasseien, maar in Rome hoort het bij het prachtige decor. Vanwege mijn sightseeing de dag voor de marathon, herken ik zoveel. Onder andere Piazza Venezia, Circo Massimo, Piramide Cestia. Net iets voor kilometer 9 lopen we over de eerste brug en dat voelt op de een of andere manier altijd speciaal. Op kilometer 10 nog een waterpost en kort erna weer een brug over. Rond kilometer 13 laat ik het tempo weer iets zakken en toch voel ik mij ontzettend blij.

De straten zijn prachtig als je goed om je heen kijkt zie je al de prachtige gebouwen, muurschilderingen en sfeervolle straten die Rome te bieden heeft. Af en toe voel ik een kleine miezer regen. Het heeft iets!

Rond kilometer 14/15 komt er een Franse loper naast mij lopen. Ook hij is niet helemaal in zijn doen en hij blijft een paar kilometer samen met mij lopen. Ondanks dat mijn lijf en met name mijn pijnlijke benen al lang hebben opgegeven, zegt een stemmetje in mijn hoofd dat dit gevoel in mijn benen een emotie is en ik gewoon door kan lopen. Natuurlijk is het meer dan een emotie, want iets wat al weken aanwezig is...moet een reden hebben. Anyways ik loop door en geniet. Wederom een brug en we lopen een bocht om en komen uit op Via Della Concilliazone! Zo zo zo gigantisch mooi we lopen recht op Vaticaanstad af met het zicht op de Sint Pietersbasiliek! Wow! Het geeft me een soort super power...naja een paar honderd meter haha.

Vanaf kilometer 17 loop ik in een gestaag tempo door van net iets boven de 5:10 min/km. Het gaat niet geweldig, maar ik loop en dat is al heel wat. Ik geniet van deze marathon. Zoveel indrukken. Deze kilometers zitten mijn gedachten bij Hans. Ik weet zeker dat hij dit ook mooi zou vinden. Ik twijfel om hem te bellen, maar dat is tegen mijn marathon gevoel in haha.

Iets voor kilometer 30 komt er een flinke klim in het parcours. Ik weet dat ik moet wandelen en ik heb er vrede mee. Ik wandel en boven aan de klim kan ik weer tempo oppakken. Ik merk wel dat dit stuk wandelen de trigger is geweest om meer tussen door te wandelen. Mijn benen zijn vol, pijnlijk en ik moet er verstandig gezien aan toe geven omdat mijn lichaam niet toe is aan om te pushen. Ik maak er tot aan de finish een lange run-walk-run van. Het is wat het is. Zoveel publiek! Het is geweldig. Meerdere keren kom ik een aantal Nederlandse toeschouwers tegen die mijn naam roepen. Hoe gaaf is dat!

De laatste kilometers moet ik trotseren net iets na de 38 kilometer loop ik langs de Spanish Steps, het is daar een feestje zo gezellig. Ik loop weer wat meer en wandel wat minder. Jaja toch een soort van boost die laatste kilometers. Net iets voor de 42 kilometer ga ik hardlopend het plein over bij Piazza Venezia en ik zweep het publiek op en deze gaat los haha. Ik zie het bord 42 kilometer en beslis de laatste 195 meter nog even het tempo op te voeren!! Ik FINISH. Wat ben ik blij, wat heb ik genoten! Mijn klokje geeft 3:34:57 en dat is prima. Ik voel me voor het eerst een soort van gevoelloos, tenminste dat denk ik. Op het moment dat ik in mijn telefoon Hans zijn nummer probeer in te tikken, moet ik de tranen bedwingen.

ROME MARATHON je was geweldig!