Zuid-Afrika Juni 2022

Gepubliceerd op 25 juni 2022 om 20:37

Marathon nummer vierentwintig.The big five marathon in South-Afrika.

Zaterdag 18 juni 2022.

De wekker gaat al vroeg om 05.45 uur. Ik heb vannacht geslapen als een baby zo moe als ik was. Alle dagen vroeg uit bed en uren op pad om dieren te spotten hebben mij zo moe gemaakt.

Rond 6 uur schuif ik aan bij het ontbijt. Eten, drinken en daarna nog even lekker in bed liggen.

Ik voel me super relaxed. Spanning of stress voel ik helemaal niet. Sterker nog...ik heb geeneens het idee dat ik een marathon moet lopen over een paar uur.

Temperatuur is prima bij de start. Het is circa veertien graden, maar wetende dat de temperatuur snel op zal lopen gedurende de marathon, maakt het wel een uitdaging.

Kort voor de start ga ik het startvak in. Om 09.00 uur klinkt het startschot en we mogen looooossss🥳. De eerste kilometer pak ik te snel, dan komen er een paar heuveltjes die ik rustiger pak. We lopen op bruin zand en mijn roze schoenen zie ik langzaam veranderen is een ander kleurtje.

Hier is dan ook de eerste klim al gelopen en ik weet dat dit nog niets is als ik aan Yellowwood Valley. Ik houd links aan en passeer de Ravinside lodge en ook de eerste waterpost, die ik oversla. De ondergrond is nu gras en geel zand. Mooie uitdaging. Voor mij lopen twee hardlopers. Een Italiaan en een duitser die doof is ( dit weet ik omdat dit voor de start is aangegeven).

 


Vanuit mijn rechter ooghoek zie ik twee neushoorns met een noodgang aan komen draven vanuit de grasvlakte... ze rennen richting ons😱😳! Ik zie de Italiaanse loper stoppen en zie enige angst op zijn gezicht. De voorste hardloper heeft niets door en roepen zal voor hem geen meerwaarde hebben. Ook ik blijf staan en voel mijn hart bonzen in mijn lichaam. De twee neushoorns rammen met een flinke vaart, vlak voor ons, de bossages in en we kunnen weer door. Uiteraard is de omschrijving langer dan de gebeurtenis, want dit duurt slechts enkele seconden.

Ik attendeer de ranger op het gebeuren en loop inmiddels richting "Hanglip view point". Het is een klim en dat voornamelijk over keien. Op het keerpunt, kilometer 10, staat een jeep met vrijwilligers en uiteraard checken zij welke lopers dit punt daadwerkelijk passeren. Ik voel me sterk en loop lekker. Ik geniet! Met een lekker tempo loop ik terug en probeer voornamelijk te letten waar ik mijn voeten plaats. Mijn enkels zijn getaped, maar ik ben al een paar keer door mijn enkels gegaan en gelukkig zorgt de tape voor enige stevigheid.

Vanaf kilometer veertien is er een flinke afdaling, ook wel bekend als Yellowwood Valley. (Yellowwood Valley heeft zijn naam te danken aan de bomen die er groeien). Ik ga er voor. Ik pak de afdaling in volle vaart en het voelt zo fijn! Het uitzicht halverwege is echt fenomenaal. Ik kom langs vele lopers van de halve marathon. Beneden aangekomen is er een kleine oponthoud door een jeep, de chauffeur was even onoplettend. Het mag de pret niet drukken.


Ik mag beginnen aan een lus van 8 kilometer door mull zand! Drama met mijn loopstijl! Ik voel me een tank die door het zand ramt en ondertussen naar adem hapt door alle stof die omhoog komt. Mooie combinatie voor iemand met inspannings astma.

Ter hoogte van de Hanglip staat er een gave marimba band. Het is een feestje! Dit is genieten! Ik stop even voor drinken en  te genieten van hun zang en dans. Ze zien er prachtig uit, geheel in stijl. Gezichten geverfd! Ik mag mijn weg vervolgen en net voordat ik de Yellowwood Valley mag beklimmen, ontvang ik een bandje als bewijs dat ik de lus heb gelopen. Geen bandje betekend geen medaille bij de finish!

De klim is ingezet! Poeh wat is het zwaar. Er zitten drie stijlen stukken in deze klim, die vrijwel niet hardlopend te volbrengen zijn. Voordeel is wel dat ik in de schaduw kan lopen en sommige stukken nog kan hardlopen.  Boven pak ik de waterpost mee! Het is zo warm in de volle zon en inmiddels zeker 24 graden. Ik kan mijn warmte wederom weer eens niet kwijt. Ik voel een blaar onder mijn rechtervoet en de struggle is real!!

Ik heb het zwaar, maar vergeet niet om mij heen te kijken. Het is hier prachtig! De wilde dieren, de omgeving maken het plaatje compleet.


Tempo moet ik echt flink laten zakken en op circa 31 kilometer geef ik mijn kop positie over een een Bulgaarse dame. Ik vind het prima. De extra lus, ook wel "long drive" genoemd doet zijn naam eer aan. Toch kan ik ook weer wat tempo hervatten.Soms moet ik even creatief zijn om wat plassen water te ontwijken op dit gedeelte van het parcours, maar dat maakt het leuk.  Mijn ogen zoeken de stap stenen en mijn voeten raken ze wel. Opeens kom ik na ruim 37 kilometer de hardloper uit Duitsland tegen. De man die de kop positie had. Hij wandelt. Ik vraag of alles goed gaat en of ik hem kan helpen, maar hij zegt dat hij zijn warmte niet kwijt kan en verder wandelt naar de finish.

De laatste waterpost! Ook ik heb nog steeds moeite met de warmte. De heren van de laatste waterpost helpen om mij met watersponsen af te koelen. Ik ben vastberaden en heb zin om naar de finish te gaan. Nog even een stuk water op het parcours ontwijken. Niet veel later ontvang ik van een lieve mede loopster die de halve marathon loopt een zakje met water! Wat een lieve dame!

Kilometer negenendertig en wederom een pittige klim, vol met keien.  Het is een uitdaging,  maar zo mooi! Het is lopen en omdenken, want de laatste kilometers zijn voornamelijk keien en zand en alles behalve makkelijk te trotseren. O ja en laten we vooral het uitzicht niet vergeten! Het is GE-WEL-DIG!!

Het laatste bordje met kilometer 42 ben ik voorbij en ik zet nog even tempo aan de laatste 200 meter! Ik zie de finish en wat ben ik blij en dankbaar dat ik gefinisht ben! Met een omhelzing en een prachtige medaille van Mr. Thomas ben ik gefinisht als tweede dame en vierde overall!

Blij en enorm dankbaar dat ik deze marathon heb gelopen en zeker een marathon die ik nog eens zou willen lopen.

Bedankt team Albatros voor deze onvergetelijke ervaring!






Reactie plaatsen

Reacties

Leonie Altena
2 jaar geleden

Wauw wat een super gave foto’s!! Ik geniet mee.