Iceland Vulcano marathon. Voor mij een marathon met speciale lading, omdat ik deze voor stichting KiKa loop. Een marathon die dus niet als hoofddoel een sportieve prestatie leveren heeft, maar een marathon die ik loop om geld in te zamelen en extra aandacht te vragen voor KiKa.
Marathon nummer zesentwintig!!
Zaterdag 10 september 2022. Een marathon die ik loop voor Stichting Kinderen Kankervrij.
05.00 uur wekkertje alvast krentenbol gegeten en gedronken. Meteen naar restaurant om 05.55 uur. Persoonlijk eet ik liever geen grote maaltijden meer later dan twee a drie uur voor een marathon. Door
de openingstijden van het restaurant, maakte het dit de beste optie. Ik weet precies wat ik wil eten en ben dan ook vrij snel klaar met het "restant ontbijtje". Terug naar kamer. Nog even naar de wc, want ja...een marathon loopt toch veel fijner als je ietsje lichter bent haha.
Het weer is geweldig. Met nog geen 10 graden, wat bewolking en geen regen mag ik niet klagen. Om 06.45 uur vertrekken we met de bus vanaf Vogafjós Farm Resort, een camping aan het Mývatn, naar het startgebied. De start is voor de vulkaan Hverfjall. Ik pak de gelegenheid om nog even kort naar de wc te gaan en 07.30 uur is dan eindelijk de start. Het selecte groepje lopers verzamelt zich voor de startboog. Bo, de racedirector, telt af en dan eindelijk mogen we losssssss. Go go go.
De start gaat meteen over gravelpaden. Ik zie dat ik veel te hard start, maar ja....die adrenaline hè. Ik besef mij dat dit tempo veel te hoog ligt een doe bewust wat rustiger aan. Na circa tweeëneenhalf kilometer is het een stukje over asfalt. Net iets voor de vier kilometer is er meteen al een klimmetje en loop ik Dimmoburgir in. Het is hier prachtig! De gravelpaden die omgeven zijn door struiken en rotsen trotseer ik zigzaggend. Soms tovert dat even een lach op mijn gezicht, omdat het bijna onwerkelijk voelt om door dit lava veld te lopen. Een klein klimmetje naar het bekende foto punt en dan komen er een paar kilometers over paden met grote rotsblokken. Dit is mijn ding! Dit maakt mij blij. Het voelt bijna als spelen over de smalle paadjes met de grote rotsblokken. Ik focus en let op waar ik mijn voeten neer zet. De wetenschap dat ik mijn enkels heb getaped, neemt al mijn remmingen weg en ik geniet van de tempo's en het voetenwerk. Ik weet wat de risico's zijn als de focus weg is...ik loop namelijk nog steeds rond met een pink die misvormd is na een valpartij is op een vergelijkbaar pad.
Weer bevind ik mij op zwart gravel en onverwachts zie ik op kilometer 9 Cassandra, de reisleidster van TUI. Wat leuk dat zij ons hier aanmoedigt! Ik kijk voortdurend om mij heen en probeer de omgeving in mij op te nemen. Na een kleine 11 kilometer start de beklimming van de Hverfjall. Ik wandel, want tempo's heuvel op is met mijn hamstring not done! Voordat ik bovenop de Hverfjall sta zie ik Daphne van KiKa en ik voel een soort rust over mij heen komen. Ik wandel het gehele stuk bovenop de Hverfjall. Hier wil ik wat extra van genieten. Wat onwerkelijk om hier te lopen. Ik maak wat filmpjes en foto's, want deze ervaring wil ik delen. Ik open mijn WhatsApp en stuur Hans en de kinderen een videoclip. Zij zijn mijn alles en wil ze het uitzicht niet onthouden. Een mede marathonloper Simon maakt van de gelegenheid gebruik en drukt zijn telefoon in mijn hand "make a picture from me!". Uuuuh ach ja waarom ook niet. Na diverse posses wilt hij zijn weg vervolgen....haha maar dan zie ik mijn kansen schoon en overhandig hem mijn telefoon om ook na wat foto posses mijn weg te vervolgen. Ik loop gestaag door en geniet.
Op kilometer 14 voel ik ineens iemand die mijn van achter aan stoot en zich langs mij in een sneller tempo naar beneden manoeuvreert. Het is een dame en ik vind het prima. Op mijn weg naar beneden kom ik twee kika lopers tegen en omhels ze en wens ze succes.
Op het vlakke gedeelte gooi ik er weer wat tempo op, want bovenop de Hverfjall heb ik flink wat tijd doorgebracht. Ik kom naast de "eerste dame" te lopen. We hebben een kort gesprek en dan voel ik dat ik in mijn zone kom. Ik begin te versnellen. Jaaaa dit voelt lekker. De kilometers tikken weg. Ik pak alle drank posten mee. Dit gevoel heb ik gemist. Een onbeschrijfelijk gevoel dat ik alleen ervaar tijdens het hardlopen. Een tunnelvisie, een gevoel alsof je hersenen even uitgezet worden en je een bent met de omgeving.
De kilometers tikken weg over die zwarte gravelpaden die glooiend door het gebied lopen. Ik loop alleen, maar het maakt me niets uit! Voordat ik het weet ben ik al op kilometer 26. Hier staat Örjan van Albatros Adventure Marathons. Even moet ik lachen, want Örjan staat met een soort klamboe om zijn hoofd vanwege alle muggen in het gebied. Ik vraag hem hoever het is naar de keerlus en het antwoord is ruim twee kilometer. Ook dit gedeelte is glooiend. Een groepje met drie heren loopt mij tegemoet, we wensen elkaar succes. Na ruim 28 kilometer krijg ik van Gidde mijn armbandje! Jaja geen armbandje is geen medaille. HET bewijs dat je lang de keerlus bent gekomen.
Ik loop weer terug en kom kika lopers Paul, Marcel en Wieger tegen. Ook Lars van Albatros Adventure Marathons kom ik tegen op dit gedeelte van de marathon. Het tegenkomen van andere lopers zet mij altijd even op scherp, want je wilt immers iedereen succes wensen.
Ok, maar dan kom ik weer terug in mijn zone. Mijn bubbel, mijn focus naar de finish! Ik tel alleen kilometers, vocht en koolhydraten. Het is er in de loop der jaren ingesleten. Een kleine trigger in mijn achterhoofd is de klim op kilometer 32.
Het gaat goed! Deze klim pak ik ook wandelend. Boven aan de klim voel ik een soort van opluchting, want na twee maanden amper lopen is dit het moment dat ik weet dat ik die finish makkelijk ga halen. En ja natuurlijk zeurt die hamstring nog steeds, maar deze emotie kan ik uitschakelen.
Laat die kilometers maar komen. Ik start de afdaling en tel iedere kilometer af. Ik denk in hardlooprondjes als er weer een kilometer in mindering kan worden gebracht. Na de waterpost, waarvoor ik 42 kilometer lang een blauw bekertje met mij mee sleep, kom ik na kilometer 39 op het asfalt te lopen. Wow, bizar....alsof ik stroop onder mijn schoenen heb. Dit voelt niet fijn! Ik moet ni even tegen die twee poppetjes op mijn beide schouders praten. You can do it, no you can't. Ik kies voor kracht! Iceland the land of fire and ice! Ik kies voor Fire. Tempo erop Lis! Soms gaat mijn denkwijze helemaal nergens over als ik hard loop, maar ach wie maakt dat iets uit en zolang het mij in mijn tempo houd is het prima.
De laatste honderden meters, ik zie rechts van mij de finish boog al, maar ik ben er nog niet. Met een soort van U turn storm ik op de finish af! I did it! Genoten, tevreden en het belangrijkste is dat ik gefinisht ben voor Stichting Kinderen Kankervrij.
Bedankt Albatros Adventure Marathons voor deze geweldige marathon die ik heb mogen lopen voor het goede doel. Een grote dank aan de mensen die mij gesteund hebben met een bijdrage voor KiKa.
Ik ga door! Door met mijn bijdrage voor KiKa en hoop binnenkort de 50.000 euro grens aan te tikken.
Mijn volgende marathon zal in het teken staan van een grote persoonlijke tegenslag en de meest pijnlijke gebeurtenis in mijn leven die ik hoop te overwinnen door te lopen op 25 september. Een datum die als rode draad door mijn leven loopt. Later meer hierover.
Reactie plaatsen
Reacties
En weer 1 in de pocket. Leuk verhaal om te lezen. Wat ik me afvraag. Waarom ga je geen ultra s lopen? Gr mark
Weergaloos verslag. En volledig waarheidsgetrouw. Ik kan het weten: ik was er. De hug op de vulkaanhelling zal ik nooit vergeten. Een mooi moment om met jou te delen😉
Wow, wat mooi beschreven Lisanne.
Je bent en blijft een heel bijzondere loper.
Lisanne, een prachtig verslag van een prachtige marathon voor een prachtig doel! Zelf ben ik inmiddels 80 en ik ga in New York voor Amnesty International lopen, maar zeker ook voor mezelf. Hoop nog te horen wat er verder op 25-09 was. Alvast sterkte!
Super leuk om te lezen Lisanne, net of we er gisteren waren. Wat een vette marathon was dat.