Köningsforst Maart 2023

We lopen alvast even een rondje buiten. We zijn toch ruim op tijd, dus even een kort stukje over het parcours wandelen is geen slecht idee. Ik kijk mijn ogen uit als ik zie hoeveel vrijwilligers, ambulances, EHBO, verkeersregelaars er wel niet op de been zijn. Er is zelfs gelegenheid om te douchen na de marathon.
Nog even de schoenen,  kleding en voeding op orde brengen die ik mee wil tijdens het lopen en dan kunnen we richting de start.

Om 11.15 uur is het startvak goed gevuld en mogen we lossssssss!!! Ik heb in gedachten dat ik maar rustig start.  Ik ben realistisch genoeg dat ik geen omvang heb qua kilometers. Lekker genieten van de eerste kilometers en wat is het parcours glooiend. De eerste kilometers loop ik samen met Berrie. Wat zie ik het wegdek voor mij, dat toch voorzien is van de vele klimmetjes en stukken vals plat. Het hoort erbij! Het lopen in deze bosrijke omgeving gaat samen met deze elementen. Ik kan hier enorm van genieten. Deze marathon bestaat uit twee ronden, wat het mentaal voor sommige mensen zwaar kan maken om niet na één ronde uit te stappen.

De eerste kilometers gaan door woonwijk en bos. Daarna tot kilometer vijf een lang stuk met enorme stijgingen langs een lange weg. Dit stuk is een echte kuitenbijter, maar dan net als je afslaat is daar de eerste verzorgingspost al. Ik zie dat ik langs een voormalig treinstation van Forsbach loop. Weinig wat er nog aan doet herinneren op een klein monument na.

Vlak na dit punt passeer ik een kruising "Kaisereiche". Een gigantische eikenboom voorzien van een zitje waar mensen even kunnen uitrusten. Ook valt mij op dat er een mooie bewegwijzering staat, maar de tekst ben ik onvoldoende op gefocust omdat ik geniet van de prachtige omgeving. Net iets voor kilometer acht passeer ik Monte Troodelöh. Met 118,04 meter het hoogste punt van Köhln. Uiteraard was dit mij niet ontgaan met alle klimmetjes.

Ik loop fijn! Opeens zie ik een paar mensen zitten met een husky met diverse borden waar een paar teksten op staan die een lach op mijn gezicht toveren;

- Geniet, want je hebt hier zelf voor betaald -

Zo is het eigenlijk ook! Als ik hier over na denk..... hoe gek kan ik zijn om 42,195 km hard te lopen...hier ook nog eens voor te betalen....en dan niet even het vermogen te hebben om te genieten? Natuurlijk geniet ik! Ik vind het prachtig. 

Het mooie aan deze trail vind ik ook dat de wegafzettingen en pijlen van de route zoveel mogelijk bestaan uit fijne houtsnippers op het pad waar we lopen! Het is duidelijk en het past totaal bij dit groene event.
Ik raak in mijn "zone". Ik begin sneller te lopen en de kilometers vliegen voorbij. Opeens kom ik bij een kleine keerlus ter hoogte an kilometer twaalf die mij even wakker schud.

De kilometers hierna gaan ook weer over modderige paden, maar daar geniet ik alleen maar van. Het lopen over een combinatie van modder en zand die het tempo,in combinatie met de vele variaties in hoogte meters, niet ten goede komt.
Rond kilometer zestien passeer ik de " zwölf-apostelbuche". Een boom met twaalf vertakkingen.

De eerst volgende verzorgingspost kom ik hardloopmaatje Gunnar tegen bij de verzorgingspost.  Even een knuffel geven, samen op de foto en dan weer door met lopen. Dit stuk op de route zal ik vier keer passeren. Een stukje wat er op het oog redelijk vlak uit ziet, maar schijn bedriegt! Ik weet en voel dat er een flinke klim in zit tot aan het passeren van de eerste ronde. De ondergrond is zoals ze in het Duits zeggen "matschig" , oftewel gewoon een blubber chaos.

Even word ik opgezogen door de omgeving, een mooie plas en beekjes door het bos om gewoon van de genieten ter hoogte van Kettners Weiher.

Nu door met die klim richting het einde van de eerste ronde. Jeetje en dat voel ik. Mijn bovenbenen hebben een beetje moeite, maar mijn pokerface laat dit niet merken aan het publiek dat er staat. Hoppa door naar ronde twee! En ja ik voel het. Ik word met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik geen kilometer omvang heb, maar ach ik twijfel geen moment of ik de finish ga halen. Hier ben ik van overtuigd. Ik laat het tempo gewoon even vieren, wetende dat het lange stuk langs de weg echt wat hoogte meters zijn.

Op kilometer vijfentwintig pak ik wat drinken bij de verzorgingspost en opeens is Berrie daar ook! Wat een topper en wat loopt hij sterk. Soms is er van een gesprek niet echt sprake, maar weet je dat alles ok is.
Opeens krijg ik een boost! Het zonnetje komt erbij en wow wat voelt het dan ook meteen een stuk warmer aan. Ik voel mij mentaal sterk, ondanks dat het fysiek juist wat minder gaat. Ik kom in mijn zone. Ik loop dit glooiende parcours van klim naar afdaling.  Ik ken mijn sterke punten en daar mik ik op.

De kilometers vliegen voorbij en door de herkenningspunten lijken de kilometers nog sneller voorbij te gaan, ondanks dat het tempo lager ligt dan de eerste ronde. Tijdens het lopen geniet ik van de geluiden, geur en omgeving die dit bos ons bied. Ik pak alle verzorgingsposten mee om iso te drinken. Zelfs het lopen met het rugzakje stoort mij niet. Ik hou van trailen.

Het gaat lekker en opeens zit ik al op eenenveertig kilometer. Die laatste 1,2 kilometer is zwaar. Die laatste steile klim pak ik door. Ik weet, helaas haha, wat er komen gaat. Mijn benen zijn leeg, maar mentaal zit ik vol energie en ik finish op deze prachtige trail. Geheel onverwacht hoor ik dat ik als tweede dame ben gefinisht.  Niet belangrijk,  maar wel leuk natuurlijk.

Nu wachten op Berrie. Ik weet dat het niet lang duurt voordat hij bij de finish is....en ja hoor!!! Ruim onder de vier uur komt hij over de finish gevlogen! Wat onwijs knap!

Een aanrader deze marathon als je van trails houdt en niet bang bent om hoogte meters te pakken. Het was een prachtige dag en weer een mooie herinnering mogen maken.